Mesele neymiş kardeş!…

Şimdi aklınızda seçimli bir genel kurul canlandırın.

Divan başkanı sorar?

Mali hesaplar hakkında söz almak isteyen var mı?

Ses çıkaran yok.

Denetim raporu hakkında söz almak isteyen var mı?

Salon sus-pus…

Dilek ve temenniler hakkında konuşmak isteyen var mı?

Mümkün değil…

Peki! Neden, toplandık…
Neden, genel kurul yapıyoruz.

Gerçekten emin miyiz?
Ne yaptığımızın farkındayız?

Cevap yok.

 Soru soran yok.

Konuşan yok.

Eller; bir aşağı, bir yukarı.

Sonuç; malumunuz.

Figüranlar; görevini layıkıyla icra etti.

Şimdi artık dağılabiliriz.

Ama lütfen!

Fazla uzaklara gitmeyin.
Dört sene sonra, tekrar lazımsınız.

Bu arda her gittiğiniz yerde,
Anlatın durun.

Figüran olduğunuzu saklamaya çalışın.

Ama ne yazık ki, doğru bir tane ve kaçışı yok.

Şimdi, bu işlerden uzak olan birileri, bu yazdıklarımın gerçek olmadığını, bir hayal ürünü olduğunu düşünebilir.

Ama, ne yazık ki doğru.

Çok az istisna hariç, genelde bu şekilde seçiyoruz.

Neden biliyor musunuz?

Korkuyoruz…

Kendi aklımızın süzgecinden geçirip kararlarımızı kendimiz vermekten korkuyoruz.

Düşünmüyoruz, bizim yerimize başkalarının düşünmesi alışkanlığımız olmuş.

Sonra…

Bazen kızıyor ve kıyıda köşede homurdanıyoruz.

Ama, sadece o kadar.

Ben size bir şey söyleyeyim mi?

Seçimlerde yüzde onluk bir kısım aklını kullanarak, kendi iradesiyle seçimini yapıyor.

Yüzde kırk; bir başkasının tavsiyesi yada baskısıyla seçimini yapıyor.

Geri kalan yüzde elli ise…
Korktuğu kişiye oy kullanıyor.

Ve sonunda herkes kaybediyor.

Şimdi yorumcu arkadaş sana da bir kaç tavsiyem var.

Bak yorumcu kardeş…

Mesele kimin seçildiği, kimin Başkan olduğu meselesi değil.

Mesele; senin neyi seçip, nasıl seçtiğin meselesi kardeş.

Anladın mı?…